ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΧΡΟΝΙΡ

Πως ξεκίνησε η ιδέα δημιουργίας των Χρονίρ;

Η ιδέα της δημιουργίας ξεκινάει από την περίοδο 2000 – 2002, όπου ο Γιώργος Τιάκας  εκπληρώνει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Απογοητευμένος τότε από την αλλαγή πορείας των Εν Λευκώ, που ήταν μέχρι τότε η μπάντα του, αποφάσισε να συνεχίσει με όσα μέλη συμφωνούσαν με τις απόψεις του και φυσικά με την προσθήκη νέων μουσικών. Ο δεύτερος δίσκος τότε (Εν Λευκώ) με δικά του κυρίως τραγούδια είχε ηχογραφηθεί λίγο πριν την θητεία του. Το πλάνο ήταν να γίνει η μίξη και το mastering, ώστε αμέσως μετά την απόλυσή του να ξεκινήσει η κυκλοφορία και οι συναυλίες , έχοντας από πίσω και τη δισκογραφική εταιρία standby… Στους 18 μήνες αυτούς το σχήμα λειτούργησε ως διασκευο-μπάντα και θέλησε να συνεχίσει έτσι, αφού τα νυχτοκάματα ήταν τότε πολύ καλά και πέρασε φυσικά σε δεύτερη μοίρα η δημιουργία. Έτσι το Μάρτιο του 2002 έχοντας μόλις απολυθεί ο Γιώργος Τιάκας, δημιουργήθηκαν οι “ΧΡΟΝΙΡ”. Φυσικά πέσαμε με τα μούτρα στο υπάρχον ηχογραφημένο υλικό φέρνοντας το βέβαια στα μέτρα και των καινούριων μουσικών. Πιστεύαμε ότι τα τραγούδια ήταν πολύ καλά για να θαφτούνε και κάπως έτσι ξεκινήσαμε…

Ποια είναι η ιστορία πίσω από το όνομα της μπάντας;

Το όνομα είναι από βιβλίο sci-fi του Μπόρχες. Προέκυψε από τις προσωπικές μας αναζητήσεις και ανησυχίες. Στη λογοτεχνία του φανταστικού η λέξη Χρονίρ (από το χρόνος & μενίρ διαβάσαμε κάπου !) περιγράφει παράλογα αντικείμενα που μεταφέρονται στο χρόνο. Στο μυθιστόρημα του Γουέλς για παράδειγμα “Η μηχανή του χρόνου” ο πρωταγωνιστής επιστρέφει από το μέλλον (έτος 800.000 και βάλε…) με ένα λουλούδι που είναι προϊόν βιολογικής εξέλιξης χιλιετηρίδων πίσω στην βικτωριανή εποχή… Ένα λουλούδι-χρονίρ που δεν έχει φυτρώσει ακόμα στον πλανήτη! Η νοηματική χροιά που δίνουμε εμείς πηγαίνοντας το πράμα ένα βήμα παραπέρα, περιλαμβάνει όλα εκείνα τα έργα που δεν είχαν «επαφή» με την πραγματικότητα της εποχής τους , αλλά κατάφεραν να μεταδώσουν ιδέες που δικαιώθηκαν στο μέλλον ή να περιγράψουν συμπεριφορές των ανθρώπων που παραμένουν μέχρι και σήμερα. Αναφέρουμε τα χαρακτηρίστηκα: “Φαρενάιτ 451” που γράφτηκε το 1953 και το “1984” (ο μεγάλος αδερφός) που γράφτηκε το 1948. 

Οι επιρροές σας ποιες είναι;

Ελληνική και ξένη σκηνή καλλιτεχνών που μας σημάδεψαν είτε στιχουργικά, είτε ως συνθέσεις.

Την μουσική σας πως θα την χαρακτηρίζατε; 

Μουσική για όσους θέλουν να εκφραστούν και όχι να ξεχαστούν… Κοίταξε, τις τελευταίες δύο δεκαετίες καλλιεργήθηκε στρατηγικά, από αυτούς που κινούν τα νήματα, μια νοοτροπία που “πνίγει” τις ανήσυχες φωνές… Ακούγεται στο ευρύ κοινό μόνο ότι λειτουργεί ως παράγοντας εκτόνωσης χωρίς ιδεολογικά στοιχεία ή προβληματισμό. Ακούμε λοιπόν για να ξεχαστούμε και το καταφέρνουμε ως κοινωνία… Μετά βέβαια γκρινιάζουμε για όσα χάθηκαν, όσο εμείς ¨ξεχνιόμασταν¨. Η κρίση στην χώρα μας ίσως και να ήταν μια ευκαιρία άνθισης της μουσικής και των άλλων τεχνών φυσικά αλλά αποδείχθηκε τελικά πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Εμείς λοιπόν θέλαμε μέσα από τα τραγούδια μας να αφουγκραζόμαστε και να εκφράζουμε τους ακροατές μας και αυτό κάνουμε… Ο Παύλος, ο Νικόλας, ο Αγγελάκας, ο Παπακωνσταντίνου (ακόμα πιο παλιά) ήταν οι φίλοι – ήρωες μας που κατάφεραν να μιλήσουν στην καρδιά μας και να εκφράσουν τις σκέψεις μας με στίχους και νότες. Αυτό θέλουμε να είμαστε και μεις για όλους εσάς.

Ας πάμε τώρα στους στίχους. Υπάρχει κάποια γενική ιδέα πίσω τους; Ποια είναι τα θέματα για τα οποία σας αρέσει να γράφετε;

Οι στίχοι, όπως καταλαβαίνεις, μεταφέρουν τα μηνύματα του κάθε τραγουδιού… Είναι πολλές φορές επίκαιροι και άλλες προφητικοί… Μιλούν για όσα ζούμε όλοι μας και στοχεύουν κυρίως στον προβληματισμό και την παρότρυνση μας για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέλλον… Ερωτικά τραγούδια δεν γράψαμε μέχρι τώρα. Το έκαναν χιλιάδες πριν από εμάς και κάποιοι μάλιστα πολύ πετυχημένα… Δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι άλλωστε. Θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλές ώρες για το περιεχόμενο των στίχων μας, αλλά καλύτερα να σας να τους ανακαλύψετε μόνοι σας, όσοι δεν μας γνωρίζετε.. 

Το 2015 κυκλοφορήσατε την τελευταία δουλειά σας με τίτλο Τραγούδια για λίγους, από νέο υλικό υπάρχει κάτι να περιμένουμε;. Επόμενοι στόχοι;

Τα τραγούδια για λίγους αν και “ανέβηκαν” στο κανάλι μας στο YouTube το 2015, κυκλοφόρησαν στην εκπνοή του 2017 από την Fm Records, μαζί με την “Γκρίζα Χώρα” που ήταν το προηγούμενο άλμπουμ. Ακολούθησε μία κυκλοφορία instrumental εκδοχών των δύο αυτών δίσκων στο εξωτερικό με τίτλο “Crossing the Wasteland” το 2018. Παράλληλα εκδόθηκε μία νουβέλα επιστημονικής φαντασίας από τον Γιώργο Τιάκα που περιέχει CD με 17 τραγούδια και ορχηστρικά. Είναι μία πρωτοποριακή δουλειά, όπου οι κάθε ενότητα του βιβλίου έχει και το αντίστοιχο track στο cd που συνοδεύει την έκδοση. Χαρακτηρίστηκε, από πολλούς, ως το πρώτο βιβλίο που ακούγεται… Η μουσική είναι στο γνώριμο ύφος των Χρονίρ (άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών μας είναι του Γιώργου Τιάκα…). Με εντονότερο το στοιχείο του πειραματισμού, όπως δόθηκε στα “Τραγούδια για λίγους”. Φυσικά συνεισέφεραν και μέλη της μπάντας στο project αυτό. Θα λέγαμε λοιπόν ότι είναι το 6ο άλμπουμ μας. Αυτό τον καιρό ο Γιώργος Τιάκας μαζί με τον Λάκη Παπαδόπουλο (με τα ψηλά ρεβέρ) έχει εκδώσει δύο single τραγούδια “Το παιδί της φαντασίας” (Νοέμβριος του 2018) και το “Κι αν η τύχη μου” (Φλεβάρης του 2019) με την Minos-Emi και ετοιμάζονται άλλα 12 ακόμα που θα κυκλοφορήσουν μάλλον πριν από τα Χριστούγεννα του 2019. Η δουλειά στο σύνολο της έγινε στο studio μας και οι διασκευές καθώς και η ενορχήστρωση από τον Γιώργο Τιάκα. Παράλληλα γίνονται συναυλίες και οι στόχοι μας είναι η προώθηση του ομολογουμένως μεγάλου όγκου της δουλειάς μας.

Κάτι άλλο, ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή της μπάντας;

Κάθε στιγμή δημιουργίας και κυκλοφορίας δίσκου είναι σημαντική για μία μπάντα. Το κάθε επόμενο άλμπουμ πρέπει να είναι καλύτερο, αν όχι ισάξιο από το προηγούμενο.. Τέτοιες στιγμές είναι σπουδαίες για μία μπάντα , αφού αφήνει το στίγμα της και καταγράφει την πορεία της. Και αν οι μπάντες κάποια στιγμή διαλύονται…μένουν τα τραγούδια τους… Σπουδαίο γεγονός είναι και η συνεργασία μας σε συναυλιακό επίπεδο ως σχήμα των Λάκη Παπαδόπουλου, Γιάννη Γιοκαρίνη, Νίκου Ζιώγαλα, Γιάννη Μηλιώκα, Μανώλη Φάμελου και τέλος η δημιουργία τραγουδιών με κάποιους από αυτούς τους καταξιωμένους καλλιτέχνες…

Πώς βλέπετε την πορεία της μουσικής βιομηχανίας μέσα στην κρίση;

Πορεία της μουσικής βιομηχανίας μπορούμε να πούμε πως δεν υπήρξε ποτέ στο χώρο μας. Απλά κάποιες μπάντες που πλήρωσαν από την τσέπη τους ή στην καλύτερη περίπτωση δεν πήραν φράγκο, λόγω των συμβολαίων που υπέγραφαν με μικρές και ανεξάρτητες εταιρίες, άρχισαν να έχουνε μεγάλη απήχηση. “Αγκαλιάστηκαν” τότε από τις μεγάλες δισκογραφικές, αφού ήταν δεδομένο ότι θα “πουλήσουν”. Ακόμα και έτσι όμως, θα μπορούσε να γίνει κάτι καλό με διάρκεια… όμως δεν έγινε όπως ξέρουμε όλοι μας. Αρκετοί ήταν οι λόγοι που συνέβη αυτό. Καταρχάς οι άνθρωποι των εταιριών δεν είχαν ιδέα από rock… Δεν ήξεραν ούτε πως πρέπει να είναι μία παραγωγή ροκ δίσκου, ούτε πώς να την προωθήσουν… Δεν μπορούσαν να κρίνουν τις καλές από τις μέτριες μπάντες, αφού δεν είχαν τα ανάλογα ακούσματα. Αποτέλεσμα: όταν οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά πουλούσαν τρελά, οι εταιρίες άρχισαν να κάνουν δίσκους βιαστικά με χάλια παραγωγές και μέτριες μπάντες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων... Έπειτα υπήρχαν και υπάρχουν στους χώρους των εταιριών δύο πολύ σοβαρές αρρώστιες ! 

  1η : “Κάνε κάτι σαν αυτό που πουλάει σήμερα”

  2η: “Είναι πολύ καλό, δεν κάνει για την εποχή μας…” 

Αποτέλεσμα: Δεκάδες μπάντες που ακούγονταν σαν τις Τρύπες π.χ. ή τους Μπλε κλπ τη στιγμή που μπορούσες να δεις ζωντανά και να ακούσεις τα ίδια τα συγκροτήματα και φυσικά μέτρια τραγούδια με παιδιάστικους στίχους… Όπως ήταν φυσικό οι “αστοχίες” τους δεν έφεραν τα κέρδη που προσδοκούσαν και το party τελείωσε… Οι δύο μεγάλες αρρώστιες που είπαμε παραπάνω σκότωσαν τελικά και τη μουσική ως προϊόν (όχι η πειρατεία…). Τώρα στη εποχή της κρίσης παραμένουν αυτά τα μικρόβια μαζί με αυτούς που πληρώνουν τις εταιρίες για να τους βγάλουν τους δίσκους τους και το YouTube για να φαίνεται ότι τους ακούει κόσμος, μπας και τους ακούσει και πραγματικά…

Τι συμβουλή θα δίνατε στα μουσικά σχήματα του χώρου σας που προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα;

Οι νέοι μουσικοί κατά την γνώμη μας είναι πιο καταρτισμένοι και έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε καλά όργανα και εξοπλισμό. Έχουν ένα πολύ δυνατό εργαλείο μελέτης αλλά και προβολής… το διαδίκτυο. Αυτό που μένει είναι να φτιάξουν καλά τραγούδια και να τα δουλέψουν όσο καλύτερα μπορούνε. Βλέπουμε π.χ. σχήματα στην πόλη μας που φτιάχνονται επειδή ο τάδε έχει ήδη κλείσει κάποια live ή τέλος πάντων μπορεί να κλείσει… Πολύ ΛΑΘΟΣ!!! Ένα νέο γκρουπ θα πρέπει να έχει στόχο το “δέσιμο” του και τη δημιουργία προσωπικού υλικού. Το σκεπτικό είναι το εξής: Όταν θα παίζουμε εκπληκτικά και θα έχουμε να παρουσιάσουμε την δουλειά μας, τότε θα βγούμε στη γύρα για live.. Μέχρι τότε πολλές πρόβες και πολύ μελέτη σπίτι… Η πρώτη εμφάνιση μιας μπάντας θα πρέπει να αφήσει το κοινό τους με ανοιχτό το στόμα… ακόμα και αν το κοινό είναι μικρό. Έτσι, από στόμα σε στόμα, θα γίνει η διαφήμισή τους και στο επόμενο live θα πάνε περισσότεροι και πάει λέγοντας. Η υπόθεση διασκευές ή  “να παίξουμε και κανένα γνωστό” είναι δίκοπο μαχαίρι και θέλει προσοχή… Αν το γυρίσεις σε φάση διασκευο-μπάντας, πέφτεις στη νοοτροπία του σκυλάδικου, όπου το καθιερωμένο πουλάει και έχουμε περισσότερα live. Θα σε χειροκροτήσουν για το τραγούδι κάποιου άλλου όμως όσο καλά κι αν το παίξεις… και όχι για αυτό που πραγματικά είσαι. Σ’ αρέσει αυτό; Τότε και το κάνεις. Η δημιουργία όμως είναι κάτι άλλο… Φαντάσου τον εαυτό σου 20 χρόνια μετά να ακούει το τραγούδι που μόλις έγραψες και να το γουστάρει ακόμα. Έχεις πετύχει!!! Τέλος οι νέοι μουσικοί αν θέλουν να γλιτώσουν ταλαιπωρίες και σπασίματα, θα πρέπει να προσεγγίζουν για τη δημιουργία μπάντας, άτομα που παίζουν μουσική για τους ίδιους λόγους…

Κλείνοντας θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;

Όσοι πραγματικά αγαπάνε την Ελληνική ροκ σκηνή μπορούν και το κάνουν στηρίζοντας καινούρια ή άγνωστα στο ευρύ κοινό τραγούδια και καλλιτέχνες. Η σκηνή μας χρειάζεται ανανέωση… Το Βασιλιά της σκόνης δεν τον παίζει πια ούτε εκείνος που τον έγραψε… Να πηγαίνουν σε συναυλίες και να μοιράζονται τα τραγούδια που τους άρεσαν με άλλους. Οι μουσικοί να πηγαίνουν επίσης στα live άλλων σχημάτων, με καλή διάθεση και όχι ψάχνοντας να βρούνε κάτι στραβό στους άλλους μουσικούς. Να υποστηρίζουμε όλοι μας και τις ελάχιστες εκπομπές του χώρου. Ακούμε τα τελευταία χρόνια τις “Ροκ Διαδρομές” στον 106,1 City international (www.cityinternational.gr) κάθε Κυριακή 7:05 με 9 το απόγευμα και ακούμε πολύ καλά καινούρια τραγούδια από νέες μπάντες μαζί με τα καταξιωμένα και μας αρέσει πολύ. Η εκπομπή Ροκ Διαδρομές είναι ένα βήμα για όλα τα νέα γκρουπ και μπράβο τους. Δεν αρκεί όμως… Γενικά να στηρίζουν όλοι όλους. Τότε μόνο θα ξαναλάμψει η σκηνή μας.

Ευχαριστούμε για την συνέντευξη, καλή συνέχεια.