ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RESIDUOS MENTALES

Δώστε μας μια περιγραφή ή ένα βιογραφικό των Residuos Mentales.

Ευχαρίστως να δώσουμε και τα δύο! Οι Residuos Mentales είναι δύο φίλοι που συναντήθηκαν στη σχολή και άκουσαν μαζί εκατοντάδες δίσκους και πήγαν σε δεκάδες συναυλίες. Αφού κατάφεραν σε σχετικά μεγάλη ηλικία να αγοράσουν τον απαραίτητο βασικό εξοπλισμό, πήραν  τα μυαλά τους αέρα και είπαν όχι μόνο να παίξουν τραγούδια αγαπημένων τους συγκροτημάτων, αλλά να γράψουν και δικά τους. Τότε, το 2012 δηλαδή, δημιουργήθηκαν οι Residuos Mentales με τον Στράτο Μοριανό στα πλήκτρα και το πιάνο και τον Αλέξανδρο Μαντά στις κιθάρες και το φλάουτο. Φυσικά εκείνη την περίοδο δεν πλασάρονταν ως Residuos Mentales! Αφού έμαθαν τα βασικά στην ηχογράφηση και κατέγραψαν στα σπίτια τους τις πρώτες τους ιδέες που εξελίχθηκαν σε τραγούδια, πίστεψαν πως αυτά είχαν την ποιότητα ώστε να πετύχουν κάτι καλύτερο. Το καλοκαίρι του 2018 ο Στράτος βρήκε τους κατάλληλους ανθρώπους ώστε τα τραγούδια αυτά να πάρουν τη μορφή και τον ήχο που τους αξίζει, δηλαδή τον Βαγγέλη Σπανακάκη και τον Δημήτρη Ράδη. Και ιδού το Introspection!

Ποιες είναι οι μπάντες και οι καλλιτέχνες από τους οποίους έχετε επηρεαστεί περισσότερο;

Αλέξανδρος: Κατά καιρούς ο καθένας μας έχει ακούσει και εντρυφήσει σε διάφορα είδη μουσικής. Οι Camel είναι για μένα η κορυφαία μπάντα και ο Andy Latimer ο αγαπημένος μου μουσικός. Μου λένε μάλιστα πως αυτή η επιρροή φαίνεται ακόμα και σε τραγούδια που ούτε καν πίστευα πως θύμιζαν το στιλ του! Φυσικά δεν είναι ο μόνος που έχω ζηλέψει και έχω επιθυμήσει να παρουσιάσω κάτι ποιοτικά εφάμιλλο (λέμε τώρα) με ό,τι έχει κάνει, και αυτοί οι καλλιτέχνες και μπάντες προέρχονται κυρίως από το χώρο το progressive rock όπως οι Kansas, οι Van der Graaf Generator, Genesis, αλλά και από τη New Age όπως η Loreena McKennitt ή οι Secret Garden. Στο Introspection πάντως θα έλεγα πως ήταν η διάθεση που με καθοδήγησε περισσότερο από οποιονδήποτε και οτιδήποτε.

Στράτος: Σίγουρα το progressive rock των 70’s σε όλες του τις εκφάνσεις είναι εκείνο που μας επηρέασε περισσότερο στο να διαμορφώσουμε το μουσικό μας στιλ. Από εκεί και πέρα, για να μιλήσω πιο προσωπικά, ακούω αρκετά και έχω επηρεαστεί από καλλιτέχνες και groups της ηλεκτρονικής μουσικής παλιούς και νεότερους όπως οι Kraftwerk, οι Tangerine Dream, οι Orbital, oι Aphex Twin κλπ. Επίσης η ορχηστρική μουσική κυρίως του 20ου αιώνα και κυρίως Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Καλομοίρης, ο Σκαλκώτας, ο πιο πειραματικός Ξενάκης και φυσικά ο Χατζιδάκις αποτελούν ατελείωτη πηγή έμπνευσης. Φυσικά δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω και πιο metal ακούσματα που προφανώς και αυτά με τον τρόπο τους ενσωματώνονται στην μουσική μας και μάλλον αυτό θα γίνει πιο φανερό σε μελλοντικές δουλειές μας!

Η εύρεση του ονόματος του γκρουπ έχει κάποια ιστορία πίσω του;

Στράτος: Δεν θα λέγαμε τόσο ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο story πίσω του όσο ότι ήταν απλά μια στιγμή έκλαμψης στη διάρκεια του brainstorming στο οποίο είχαμε πέσει με τα μούτρα και οι δύο, μαζί και ξεχωριστά. Στη διάρκεια αυτού λοιπόν του brainstorming καταλήγω ότι μου αρέσει πολύ σαν φράση το mental residuals αλλά δεν μου κολλάει για όνομα μπάντας. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ψάξω πως ακούγεται στα Ισπανικά και ιδού: ResiduosMentales! Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον Αλέξανδρο ο οποίος ευτυχώς συμφώνησε και επέμεινε γιατί εγώ μετά είχα δεύτερες σκέψεις… τελικά νομίζω ότι είναι το κατάλληλο όνομα για εμάς και για τα concepts που πραγματευόμαστε.

Αλέξανδρος: Για εμένα η δεύτερη φαεινή ιδέα του Στράτου ήταν να το χρησιμοποιήσουμε και ως τίτλο στο τελείωμα του A Promise Unkept και να γίνει το 12ο ουσιαστικά μέρος του Introspection.

Μέσα στο 2018 κυκλοφορήσατε την πρώτη σας δουλειά με τίτλο Introspection, μιλήστε μας λίγο γι’ αυτή…

Αρχίσαμε το 2012 να δοκιμάζουμε δικές μας ιδέες και σε τέσσερα χρόνια γράψαμε αρκετό υλικό για δύο δίσκους. Με το που «ολοκληρώσαμε τον δεύτερο» είχα μια ιδέα στο μυαλό μου για έναν τρίτο που θα αποτελούνταν από θέματα. Κάθε θέμα θα αντιστοιχούσε σε ένα συναίσθημα και αυτά τα θέματα/συναισθήματα θα ανακυκλώνονταν κατά τη διάρκεια του album. Αφού γυρίσαμε εκείνο το καλοκαίρι του 2017 σπίτια μας, άρχισε να φέρνει ο καθένας την πραμάτεια του στο τραπέζι. Κατά την πορεία όμως η κεντρική ιδέα αντικαταστάθηκε από αυτή των αναμνήσεων και του απολογισμού. Τα πράγματα «έγιναν χειρότερα» όταν ο Βαγγέλης και ο Δημήτρης δεν περιορίστηκαν στο ρόλο του παραγωγού, αλλά συνέβαλαν ουσιαστικά στην ανάπτυξη των τραγουδιών μέχρι να καταλήξουμε στην οριστική μορφή του δίσκου! Πίσω στην κεντρική ιδέα, έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που ανατρέχει συχνά και σε βάθος στις αναμνήσεις του. Στο Pandora’s Box θα ακούσετε πώς οι «φωνές» μέσα του τον στοιχειώνουν. Στο Alienated η ψυχολογική κατάσταση του χαρακτήρα μας θα επιδεινωθεί από τη βροχερή μέρα και η μουσική που θα ακούσει στο Immersed θα συντείνει σε αυτό. Στο The Thorn in Me οι αναμνήσεις αναδύονται και στο My Stories θα ακούσετε τον Jeremy Irons να δίνει το έναυσμα ώστε να ξεκινήσει η ενδοσκόπηση. Τα (A Prospect of) A  Blooming Life και Home αντιστοιχούν στην αισιόδοξη προοπτική που κάποτε είχε ο χαρακτήρας μας για τη ζωή του, μια προοπτική που σταδιακά αντικαθίσταται, στο It All Becomes Clear, από αναμνήσεις απώλειας και ανεπάρκειας. Τα αναλογίζεται όλα αυτά στο Narrative, ενώ στο On The Borderline - ίσως το πιο δραματικό σημείο του Introspection-θα νιώσετε το σημείο παραλογισμού στο οποίο φτάνει. Μια ξαφνική, τελική παρόρμηση να επανορθώσει για όλα θα νιώσει στο A Promise Unkept, όμως τα πνευματικά κατάλοιπα (Mental Residuals) έχουν χαραχτεί μέσα του πολύ βαθιά και τον εμποδίζουν να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του. Όπως γίνεται αντιληπτό, το Introspection είναι στην ουσία ένα τραγούδι, χωρισμένο σε 11+1 μέρη (αν παρατηρήσετε πιο προσεκτικά το εξώφυλλο...) και θα ήταν καλύτερα ο ακροατής να το ακούσει ως σύνολο…

Μείνατε ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα της δουλειάς σας;

Ναι! Καλά, εννοείται πως ήδη έχουμε αρχίσει τις συζητήσεις του τύπου «εδώ θα μπορούσαμε να το κάνουμε έτσι» ή «πώς δεν το πήραμε χαμπάρι αυτό στη μίξη;» αλλά αυτό που θέλαμε να περάσουμε πιστεύουμε πως αποτυπώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Όλα συνέτειναν σε αυτό: το εξώφυλλο του Δημήτρη Τζώρτζη, το αποτέλεσμα που παρουσίασαν ο Βαγγέλης και ο Δημήτρης...Η ικανοποίησή μας ενισχύεται και από το 99% των ανταποκρίσεων που λαμβάνουμε που κάνουν λόγο ότι ο δίσκος τους κάνει να νιώθουν «σαν να βρίσκονται σε ταινία». 

Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού έως τώρα;

Εντάξει, δεν θα λέγαμε πως το bandcamp έχει πάρει φωτιά! Όμως είναι λογικό, έτσι; Μιλάμε για δύο ανθρώπους που δεν έχουν χτίσει κάποιο όνομα είτε μόνοι τους είτε με κάποια άλλη μπάντα ενώ ο αριθμός των νέων κυκλοφοριών είναι τεράστιος (πολλές από τις οποίες είναι εξαιρετικές!). Τώρα γνωριζόμαστε! Οι κριτικές, ή καλύτερα η άποψη όσων έγραψαν για το CD είναι πολύ θετικές, μέχρι και το καλύτερο album για το 2018 ήταν για έναν ιντερνετικό σταθμό στη Σκωτία, τι να πεις! Θα ήταν ευχάριστο να συνέβαινε κάποιο θαύμα, αλλά όπως και στο 99% των περιπτώσεων πάμε βήμα-βήμα και το παραμικρό είναι πολύ σημαντικό για εμάς, το οποίο έχει και τη μαγεία του!

Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια των Residuos Mentales;

Η απόλυτη προτεραιότητα είναι να δουν το φως της μέρας οι δύο δίσκοι που στην πραγματικότητα έχουν προϋπάρξει του Introspection. Νομίζαμε πως ήταν κατά 95% έτοιμοι, αλλά τώρα που έχουμε αρχίσει τις ηχογραφήσεις με τον Βαγγέλη και τον Δημήτρη και άρχισαν τα «να βάλουμε αυτό εδώ, να αλλάξουμε εκείνο» τελικά φαίνεται πως έχουμε να ξαναγράψουμε τα πάντα σχεδόν από την αρχή! Σχέδια για ζωντανές εμφανίσεις δεν υπάρχουν για την ώρα. Παραμένουμε studio project, γιατί αν είναι να παρουσιαστούν τα τραγούδια, θα πρέπει να γίνει με τον τρόπο που τους αξίζει και αυτή τη χρονική περίοδο δεν συντρέχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Σας υποσχόμαστε πως αν το ακούσετε μόνοι σας τη νύχτα ή καθώς ταξιδεύετε, έχετε πολλά να νιώσετε! Βέβαια από την άλλη, ούτε για κυκλοφορία CD υπήρχε, οπότε ας είμαστε και λίγο ανοιχτοί και να δούμε πώς θα έρθουν τα πράγματα για εμάς στο μέλλον.

Στα χρόνια που είστε στην σκηνή, τι είναι αυτό που αγαπάτε και τι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο σε αυτή;

Αλέξανδρος: Σε αυτή την ερώτηση θα ήταν καλύτερα να απαντήσουν άνθρωποι και μπάντες που είναι χρόνια στο χώρο και έχουν γνωρίσει τα πράγματα από μέσα και από πρώτο χέρι. Προσωπικά θα μπορούσα να μιλήσω ως ακροατής. Με ενοχλεί όταν σε συναυλίες το κοινό δεν δείχνει τον απαραίτητο σεβασμό θα έλεγα και πραγματικά παλεύω να ακούσω τους μουσικούς πάνω από ένα βουητό συζητήσεων. Με άλλα λόγια, σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα έλεγα ότι με ενοχλεί πως η μουσική αντιμετωπίζεται απλώς ως ένα περιτύλιγμα, κάτι το δευτερεύον. Όσο αφορά τα θετικά, το να φέρνεις στη ζωή κάτι εκ του μηδενός, ακόμα και αν δεν το ακούσει κανένας, είναι ένα συναίσθημα που προσωπικά μόνο με το να αισθάνεσαι ερωτευμένος μπορώ να το συγκρίνω. Επίσης έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους του σιναφιού σου για τους οποίους η δημιουργικότητα είναι η ζωή τους, άνθρωποι με τους οποίους πραγματικά επικοινωνείς.

Στράτος: Aρχικά θα συμφωνήσω με τον Αλέξανδρο ότι δεν είμαστε και τόσο εντός σκηνής, τόσο με την έννοια της μικρής διάρκειας ζωής του project,όσο και με το ότι δεν δραστηριοποιούμαστε ενεργά με live εμφανίσεις. Επομένως δεν έχουμε ξεκάθαρη άποψη. Από τη μικρή μου εμπειρία θα έλεγα ότι αυτό που με ενοχλεί είναι η όχι και τόσο μεγάλη ανταπόκριση του ελληνικού κοινού στην εγχώρια progressive rock σκηνή. Από την άλλη βέβαια νιώθεις ότι είσαι σε μία οικογένεια που όλοι, μπάντες και fans γνωριζόμαστε λίγο-πολύ μεταξύ μας, συμμετέχοντας σε μία όχι ιδιαίτερα μεγάλη αλλά πολύ ενεργή και ποιοτική σκηνή.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα ελληνικό group του είδους σας στη χώρα μας;

Δεν ξέρω αν οι δυσκολίες περιορίζονται μόνο στο είδος μας. Για το δικό μας «ταβάνι» θα έλεγα πως η πρώτη δυσκολία είναι να καλύψεις έστω και μέρος του κόστους της δουλειάς που έκανες. Το γνωρίζεις εξαρχής πως κατά πάσα πιθανότητα αυτό δεν θα γίνει, αλλά σίγουρα θα ήταν καλοδεχούμενο να γινόταν. Επίσης το κοινό σε σύγκριση με άλλα είδη είναι σχετικά περιορισμένο, γεγονός που καθιστά πιο δύσκολο να επικοινωνήσεις τη μουσική σου. Τελικά όμως με τον καιρό, αυτοί που είναι να τη μάθουν, θα τη μάθουν, αρκεί και εσύ να επιμείνεις και να έχεις και λίγη τύχη -πολύ σημαντικό.

Μπορεί κάποιος να επιβιώσει μόνο από την μουσική στην Ελλάδα του σήμερα;

Αλέξανδρος: Υπάρχουν περιπτώσεις μουσικών που το έχουν καταφέρει. Κάποια συγκεκριμένα είδη έχουν μεγαλύτερη απήχηση στο ακροατήριο και συνεπώς υπάρχουν και περισσότερες προοπτικές για κάτι τέτοιο. Γενικά όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί. Εννοείται πως θα πρέπει να κάνεις είτε μαθήματα, είτε παραγωγές, γενικά κάτι παρεμφερές. Αυτό όμως ισχύει και στο εξωτερικό, ακούς κάτι απίστευτους δίσκους και αναρωτιέσαι γιατί αυτή η μπάντα δεν είναι πασίγνωστη ή έστω δεν έχεις ακούσει κάτι γι’ αυτήν και παραμένει θαμμένη. Ή μπάντες με πολύ πιο μεγάλη φήμη αλλά πρέπει τα μέλη τους να κανονίζουν το πρόγραμμά τους έτσι ώστε να τους επιτρέπει να περιοδεύουν με μουσικούς άσχετους με τον χώρο τους, αλλά με τεράστιο ακροατήριο. Τέτοιες δυσχέρειες ισχύουν για όλους φαντάζομαι, στην Ελλάδα υπάρχει επιπλέον το πρόβλημα της γεωγραφικής θέσης και δυσκολεύει τα πράγματα σχετικά με τις συναυλίες σε σχέση με μια μπάντα που είναι πχ στη Γερμανία και έχει πιο εύκολη πρόσβαση. 

Στράτος: Να συμπληρώσω εδώ πως σε χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία, η Νορβηγία και άλλες με μεγάλη μουσική παράδοση υπάρχει βοήθεια και υποστήριξη και από κρατικούς φορείς, δείγμα του πόσο πιο σοβαρά παίρνουν το όλο ζήτημα εκεί.

Τι θα θέλατε να πείτε, κλείνοντας αυτή την συνέντευξη;

Καταρχάς να σας ευχαριστήσουμε θερμά που μας δώσατε την ευκαιρία να συστηθούμε στους αναγνώστες σας και να σας συγχαρούμε για το αξιέπαινο εγχείρημά σας να βοηθήσετε όσο γίνεται μικρές μπάντες. Ευχαριστούμε επίσης όσους πήραν το χρόνο να μάθουν για το Introspection και ελπίζουμε να τους συντροφεύσει όταν βρεθούν σε στιγμές αναλογισμού - και όχι μόνο!

Εμείς σας ευχαριστούμε, καλή συνέχεια.