Καταρχήν είμαστε μια μπάντα από τις πολλές που έχει το νησί (Κύπρος) και από τις ατέλειωτες που έχει ο ευρύτερος ελληνισμός!!! Ή καλύτερα μια παρέα που αποτελούταν από μουσικούς και μουσικόφιλους και βρισκόμασταν σε σταθερή βάση μια φορά την εβδομάδα σε σπίτι φίλου ο οποίος είχε διαμορφώσει ένα χώρο τύπου στούντιο θα έλεγα. Καμιά σχέση με τα υπόλοιπα στούντιο…. θύμιζε μια μίξη ταβερνο-καφενο-στέκι. Να φανταστείς απ έξω είχαμε στημένη την ψησταριά και κάναμε το χαβαλέ μας. Τα γνωστά δηλαδή λίγο μάσα λίγο κουβέντα για τα τεκταινόμενα ή μάλλον πολύ κουβέντα! Και επειδή αυτές οι συζητήσεις τελειωμό δεν έχουν, πιάναμε τα όργανα και παίζαμε. Ε… σιγά σιγά αρχίζαμε και περνούσαμε κομμάτια δικά μας. Μακριά από μουσικές επαγγελματικές υποχρεώσεις, χωρίς να σκεφτόμαστε μεροκάματα, δουλειές και τέτοια που λίγο πολύ οι μουσικοί τα ψάχνουν, εάν θα αρέσει του κόσμου και τέτοια... Αρκετοί από μας για χρόνια παίζαμε σε διάφορες μουσικές σκηνές αριστερά- δεξιά.. Όμως αυτό το πράγμα μας είχε κουράσει. Ξέφευγε από την αγνότητα της μουσικής όπως εμείς την νιώθαμε. Είχαμε ο καθένας από την πλευρά του τις δικές του δημιουργίες… ανησυχίες αν θες. Άλλοι ήταν απλά άνθρωποι που απλά έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη μουσική, την οποία αγαπούσαν. Η μπάντα ήταν η διέξοδος από όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας, κάτι σαν φάρμακο δηλαδή. Δεν επιδιώκαμε συνεχώς συναυλίες για να δείξουμε το έργο μας παρόλο που παίζουμε μαζί εδώ και 3 περίπου χρόνια. Διαλέγαμε που να παίξουμε και προσέχαμε να μην σκοτώσουμε την αληθινότατα μας. Ακόμα και για τούτο το δίσκο που κάναμε νομίζω ότι δώσαμε παραπάνω από ότι έπρεπε και πιθανότατα να μας επηρέασε και ψυχολογικά. Ίσως και στο τέλος να ήταν καλύτερα για την παρέα να παραμέναμε στο σπίτι μας, στο καβούκι μας, στην ησυχία μας. Οι συναυλίες που δώσαμε είναι λιγοστές και έτσι θα συνεχίσει η φάση να είναι. Όταν νιώθουμε πως έχουμε κάτι να πούμε βγαίνουμε στον κόσμο και το λέμε. Αλλιώς δεν έχει νόημα… και δεν θα κάνουμε τίποτα. Διασκευές προς το παρών δεν παίζουμε διότι θεωρούμε πως οι δημιουργοί των κομματιών μπορούν να τα αποδώσουν καλύτερα από μας. Στο μέλλον ίσως κάποιο κομμάτι που αγαπάμε πολύ να το αποδώσουμε με το δικό μας τρόπο ή εάν πάψουμε να έχουμε δικές δημιουργίες τότε μπορεί να παίζουμε κομμάτια άλλων… Δεν έγινε το σχήμα ούτε για τη δόξα ούτε για το χρήμα. Ούτε ανήκουμε στην κατηγορία των σχημάτων τύπου διασκεδαστές. Δεν βγάζουμε πρόγραμμα σε μια συναυλία με βάση του τι θέλει να ακούσει ο κόσμος αλλά με βάση του τι θέλουμε εμείς να πούμε. Εξάλλου δεν φοβόμαστε μην χάσουμε τι δουλειά μας και πρέπει να παίξουμε το ένα ή το άλλο. Για να χαλαρώνουν οι ψυχές μας έγινε.... και αυτό το λέω πρώτα για να το ακούσουμε εμείς και μετά όλοι οι άλλοι. Σίγουρα σε όλους μας θα άρεσε να ήταν αυτή η ζήση μας, να μην ασχολούμασταν με πράγματα που δεν μας αρέσουν στη ζωή μας, αλλά γνωρίζουμε ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να μπούμε σε καλούπια τα οποία δεν υπάρχει ομόφωνη γνώμη και διάθεση από όλους μας. Και κακά τα ψέματα για να γίνει τούτο θα πρέπει να είσαι όλη μέρα μπροστά από ένα υπολογιστή και να προωθείς τη μουσική σου ως σαν να είναι ένα απορρυπαντικό πιάτων… τώρα ποιοι είμαστε ονομαστικά λίγο δύσκολο να πω, δεν έχει και νόημα κιόλας. Πολλοί και διάφοροι και στις συναυλίες συνήθως μεγαλώνουμε… φωνάζουμε κόσμο που γουστάρει και έρχεται και παίζει μαζί μας. Για να δώσουμε μια εικόνα εάν αυτό λέει κάτι, στην τελευταία εμφάνιση ήμασταν 10 άτομα επί σκηνής, χρησιμοποιήσαμε 29 γραμμές από την κονσόλα, άρα πρέπει να είχαμε συνολικά καμιά 10 και βάλε όργανα… θυμάμαι…2 κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πιάνο, keys, ούτι, λαούτο, μπαγλαμά, βιολί, τρίχορδο, τρομπέτα… συν τις φωνές…
Επηρεασμένο από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ένα μεγάλο αλαλούμ! Ένα… ότι να ναι! Μιλούσαμε μήνες για το όνομα και άκρη δε βγάζαμε… ένα σωρό ονόματα και κανένα δεν ταίριαζε στην περίπτωση μας. Δύσκολο πράμα να βάλεις σε μια δυο λέξεις εκείνο που θες. Όπως και να χει όμως βαπτιστήκαμε και τέλειωσε και τούτο.
Πολύ δύσκολη η ερώτηση… γενικώς δεν μας αρέσουν οι ταυτότητες και οι ταμπέλες στη μουσική. Είμαστε έλληνες, κάποιοι από μας μεγάλωσαν στο εξωτερικό από γονείς μετανάστες, κάποιοι στην Ελλάδα άλλοι στην Κύπρο. Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ ανατολής και δύσης. Αγαπάμε και διαλέγουμε να ακούμε από όλο αυτό το πράγμα, το οποίο στη συνέχεια περνάει στο υποσυνείδητο μας και από κει στις ενορχηστρώσεις μας. Θα ακούσεις δηλαδή σε ένα κομμάτι την ηλεκτρική κιθάρα να σολάρει και από πίσω θα ακούς μπαγλαμά και κλαρίνο ηπειρώτικο ή μπορείς να ακούσεις στις ενορχηστρώσεις να παίζει ρυθμικά θέματα το λαούτο σε λάτιν ρυθμό. Δεν έχει όρια η μουσική. Τα γουστάρουμε αυτά τα όργανα, τα έχουμε στο αίμα μας και τα τιμούμε. Ο στίχος μας είναι ελληνικός διότι και να θέλαμε δεν μπορούμε να εκφραστούμε στα αγγλικά ή σε άλλη γλώσσα, δεν είναι θέμα ρατσισμού, έχει να κάνει πιο πολύ με τη δυνατότητα έκφρασης στη μητρική μας γλώσσα, στην οποία γίνεται πολύ πιο εύκολα, παρά π.χ στην Αγγλική ή στην Κινέζικη που τόσο αγαπούμε. Τώρα τι ήχο έχουμε είναι καλύτερα να το αφήσουμε στον κόσμο που μας ακούει…
Ο στίχος είναι κοινωνικός. Εάν τον κοιτάξεις πιο βαθιά, τότε γίνεται και πολιτικός. Δεν πολιτικοποιείται όμως σε καμία περίπτωση. Είναι η εσωτερική αναζήτηση των ανθρώπων στο σχήμα που γράφουν στίχους. Που και που θα ακούσεις και στιχάκια που μιλάνε για τον έρωτα. Βλέπεις δεν χρησιμοποιούμε ακόμα μπλε χαπάκια και μας βγαίνει εκ του φυσικού και αυτή η διάθεση, λιγότερο και πιο σπάνια θα έλεγα όμως. Ίσως βαδίζουμε για το χαπάκι και δεν το καταλάβαμε ακόμα… γενικά ο στίχος αποτυπώνει όλα αυτά που μας προβληματίζουν. Δεν τον γράφουμε απλά για να τον γράφουμε. Έρχεται από μόνος του, είναι ανάγκη, είναι κάτι πιο βαθύ, εσωτερικό και χωρίς αυτό δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε. Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε να εκφραστούμε με τον τρόπο μας για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Πέραν του αναμενόμενου! Δεν επιδιώξαμε ούτε την επιτυχία ούτε τη δημοσιότητα. Παρόλα αυτά άνθρωποι με μεράκι και αγάπη για τη μουσική μας εντόπισαν. Να, καλή ώρα εσείς!! Δεν πήγαμε με καμιά δισκογραφική που να πασάρει από το βράδυ ως το πρωί στα ραδιόφωνα το ποίημα, παρόλο που είχαμε ευκαιρίες. Ούτε καν διανομή δεν κάναμε. Διανέμαμε ψηφιακά το δισκάκι σε μια ιστοσελίδα που κάναμε, να μπαίνει ο κόσμος να ακούει τη μουσική μας δωρεάν. Το δισκάκι που τυπώσαμε το διαθέτουμε στις συναυλίες και μας κάνει εντύπωση που παρόλο που ο κόσμος μπορεί να ακούσει δωρεάν τα τραγούδια εκείνοι ,τιμής ένεκεν, το αγοράζουν. Και έχει πάει πάρα πολύ καλά μπορώ να πω. Η δε συναυλία που κάναμε για την παρουσίαση του δίσκου ήταν sold out και ευχαριστούμε τον κόσμο για αυτό! Βέβαια δεν γεμίσαμε και κάνα γήπεδο, 350 άτομα έπαιρνε το μαγαζί. Ήταν πολύ συγκινητικό σε μια συναυλία που δεν έπαιξε ούτε μια διασκευή να μείνει ο κόσμος ως τον τελευταίο και μέχρι το τέλος! Γενικά δεν ασχολούμαστε με την προώθηση του δίσκου. Δεν έχουμε χρόνο για αυτό. Ούτε και χρήμα παραπανίσιο. Από μόνοι μας αν εντοπίσουμε κάνα περιοδικό ή καμιά ιστοσελίδα σχετική που μας φατσάρει ή κανένα ραδιόφωνο τυχαία τότε στέλνουμε ενημέρωση. Από κει και πέρα τι κάνουν..αλλού παπά ευαγγέλιο. Όμως πιστεύουμε στη θεωρία ότι τίποτα καλό δεν χάνεται στο χρόνο. Εάν αρέσει, σε όσους αρέσει, αργά η γρήγορα θα το βρουν, πάντως από τα χέρια μας έφυγε και ότι μπορούσαμε να κάνουμε το κάναμε. Τώρα είναι στη διάθεση του κόσμου να το ακούσει και από κει και πέρα, είτε να το απολαύσει είτε να το πετάξει στο κάλαθο των αχρήστων.
Περιμένουμε να έρθει η Δευτέρα η Παρουσία για να κάνουμε συναυλία στο Μέγαρο με Μάρκο Βαμβακάρη, Jimi Hendrix και Καζαντζίδη... Επίσης μας πρότεινε και η Χριστίνα η Αγκιλέρα να μας ανοίξει τις συναυλίες μας αλλά δεν ξέρουμε ακόμα… το σκεφτόμαστε γιατί πότε είναι ξανθιά και πότε μελαχρινή και παίζει να μην ταιριάζει με τα εσώρουχά μας, θα δούμε, το σκεφτόμαστε πάντως…
Δεν έχουμε σχέδια. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Δε μας φτάνουν τα προβλήματα του παρόντος; Φαντάζεσαι να βάλουμε και εκείνα που πρόκειται να έρθουν; Και εάν έρθουν να πεις καλώς, άμα δεν έρθουν τζάμπα να αγχωνόμαστε; Κοινώς, όσα έρθουν κι όσα πάνε! Κι όπου μας βγάλει, αν μας βγάλει. Αυτό που ακούτε είναι μια προσπάθεια αποτύπωσης της ψυχοσύνθεσης μιας ομάδας ατόμων, με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Σίγουρα υπάρχει διαφορετικότητα μέσα στην ομάδα, υπάρχουν άτομα μεταξύ μας, δημιουργοί και/ή στιχουργοί, που μιλούν με το δικό τους τρόπο. Αρκετοί από μας κάνουν και προσωπικές δουλειές για να αποτυπώσουν στο μάξιμουμ αυτό που έχουν στην ψυχή τους. Βλέπεις δεν είναι όλα ρόδινα και όλα τα κομμάτια που παίζουμε εκφράζουν στο 100% όλα τα μέλη του σχήματος. Προσπαθούμε όμως να έχουμε μια κοινή γραμμή, που αυτό είναι η φιλία, η επικοινωνία, η συνεύρεση. Όταν αυτό θα πάψει τότε δεν θα έχει νόημα… Ομολογούμενος ούτε τούτο είναι εύκολο καθότι ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, τις στεναχώριες του, τα βάσανα του, τις ιδιοτροπίες του και είναι πολλές φορές που φτάνουμε και μεταξύ μας σε αυτό που λένε η κορυφή του παγόβουνου. Οι πιο πολλοί από μας έχουμε παιδιά και οπότε καταλαβαίνετε τι γίνετε για να κανονίσουμε μια συναυλία, μια πρόβα. Γενικώς δεν θα παινευόμασταν για την ομοιομορφία μας. Απεναντίας, εδώ κολάει και το όνομα αλλουπάπα! Όμως στο τέλος της ημέρας όσο θα υπάρχει αυτή η ομάδα θα κάνει πράγματα. Μια εμφάνιση, ένα ακόμα δίσκο κλπ, από κει και πέρα δεν λειτουργούμε με βάση τα μαθηματικά ή εν πάση περιπτώσει όσες φορές προσπαθήσαμε να το κάνουμε το κάναμε αποτυχημένα. Η συγκεκριμένη ομάδα δεν τα πάει καλά με τα πλάνα για το μέλλον και καλύτερα να μην ασχολούμαστε με αυτό. Μακάρι να παραμείνουμε εμείς μαζί και αγαπημένοι σαν ομάδα και σίγουρα τότε θα ακούσετε και άλλα πράγματα.
Τι να πούμε, δεν γνωρίζουμε και πολλά γι αυτό το θέμα. Εμείς μουσική παίζουμε ή μάλλον προσπαθούμε να παίξουμε. Δεν περιμένουμε και δεν θα έρθει ποτέ κανένας να μας πει ξέρετε έτσι κι έτσι. Μουσική για μας είναι να αποτυπώνουμε αυτό που έχουμε στην ψυχή μας και να πάμε παρακάτω. Και αυτό είναι σχετικά εύκολο στις μέρες μας. θέλει κάποια χρήματα αλλά είναι σε λογικά πλαίσια ειδικά σήμερα, επειδή είμαστε και αρκετοί και τα μοιραζόμαστε. Τι να κάνουμε όλοι έχουμε κουσούρια, άλλοι τα τρώνε στα ρούχα και άλλοι στις μουσικές παραγωγές! Για όλους φρόντισε το σύμπαν! Όπως και να χει, όποιος θέλει μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα μας wwwHYPERLINK "http://www.alloupapa.gr/".HYPERLINK "http://www.alloupapa.gr/"alloupapaHYPERLINK "http://www.alloupapa.gr/".HYPERLINK
"http://www.alloupapa.gr/"gr όπου μπορεί να κατεβάσει τα κομμάτια μας δωρεάν. Επίσης κυκλοφορούν και διάφορα βιντεάκια στο youtube όπου μπορεί να πάρει μια εικόνα από τις ζωντανές εμφανίσεις. Πέρα από αυτό το συνονθύλευμα της κακογουστιάς που πασάρετε από τη «κλίκα» της μουσικής βιομηχανίας, όση απέμεινε δηλαδή, υπάρχουν εκατομμύρια μουσικές μέσα στο διαδίκτυο που μπορείς να ακούσεις. Όποιος έχει όρεξη το ψάχνει. Όποιος βαριέται τρώει την μπανανόφλουδα και γουστάρει κιόλας. Όλοι χαρούμενοι στο τέλος της ημέρας! Άσε που υπάρχει και η άποψη που λέει ότι άμα περνάς καλά με την πατάτα τι το θέλεις το κρέας, άμα μάθεις ότι είναι καλό, μετά θα πρέπει να ταλαιπωρείσαι να το βρίσκεις!!!
Ολοένα και προχωράει το πράμα. Ο κόσμος εδώ πλέον μένει στο νησί και έχει γεμίσει με εξαιρετικούς μουσικούς. Γίνονται πράματα συνεχώς σε όλα σχεδόν τα είδη μουσικής. Παρόλες τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες που εμφανίζονται και εδώ το τελευταίο διάστημα, έχουν κυκλοφορήσει ωραίες παραγωγές, μαργαριτάρια θα έλεγα, όπως είναι το Grippy Grappa των Monsieur Doumani ή το The Age of Now των J . Kriste, Master of Disguise και άλλα πολλά που δεν μου έρχονται στο μυαλό μου τώρα… αξίζει πάντως κανείς να παρακολουθήσει τη μουσική σκηνή στην Κύπρο. Επίσης έχει σχήματα που πειραματίζονται πολύ με αυτό που λέμε εθνικ μουσική και εκεί συναντάς εξαιρετικά πράγματα όπως π.χ οι Nebadrud . Δεν έχουμε δει ακόμα κάτι στη δισκογραφία αλλά περιμένουμε πολλά από εκείνα τα παιδιά και είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας απογοητεύσουν! Γενικώς υπάρχει μια ευχάριστη αναταραχή. Βλέπεις δεξιά αριστερά να γίνονται φεστιβάλ, σχήματα να δημιουργούνται να παίζουν στους δρόμους και τέτοια. Πολλές πρωτοβουλίες από άτομα που αγαπούνε τη μουσική και γίνεται καλό παιχνίδι. Εκείνοι που ψυχορραγούν είναι εκείνοι με τα μαγαζιά. Δεν το φυσάει το παραδάκι πλέον ο κόσμος για να πληρώσει 2 και 3 ποτά συν την είσοδο και από την άλλη τους έχουν μείνει αμανάτι τα ψηλά ενοίκια, φόροι κλπ και από ότι μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον πάνε για φούντο. Αυτό είναι κακό για όλους μας και εδώ χρειάζεται ένας επανασχεδιασμός της όλης φάσης για να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα του 5ευρου βαριά 10ευρου. Θα μου πεις δεν βγαίνει…. θα σου πούμε δεν έχει αλλιώς…. Όταν κάνανε μουσικές σκηνές θελαν να βγάζουν το παραδάκι παίζοντας διασκευές για να μαζεύουνε κόσμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις πλήρωναν τους μουσικούς και μάλιστα αδρά. Λογικό απ την πλευρά του μουσικού αφού δεν του επέτρεπες να εκτελέσει δική του δημιουργία και βαρούσε όλη νύχτα με τον κασμά κομμάτια τα οποία δεν τον αντιπροσώπευαν. Τους συνθέτες ή τα σχήματα που τέλος πάντων παίζαν τη δική τους μουσική τους ρίχνανε πόρτα γιατί τάχα δεν τράβαγε. Τώρα περιμένουν από τους μουσικούς να ρίξουν τα μεροκάματα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι το μεροκάματο κάποιος το ρίχνει όταν δεν δουλεύει αλλά εργάζεται, παίζει τα δικά του και γουστάρει. Τότε θα δεις σχήματα και μουσικάρες που θα παίζουν για τα μισά ή καθόλου λεφτά σε πολλές περιπτώσεις και ο κόσμος θα το αγκαλιάζει αυτό. Έχει ήδη αποδειχθεί με τα φεστιβάλ. Ευχόμαστε να παραδειγματισθούν. Εμείς βασικά δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα γιατί έχουμε μέσον, για τους άλλους τα λέμε. Λες και τις πολλές φορές που παίζουμε… Αυτά τα λίγα για την Κύπρο.
Ο κόσμος δυσκολεύεται πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα. Δυσκολεύεται να ζήσει μια νέα πραγματικότητα που του επιβάλλει το σύστημα. Έχουμε μάθει να ζούμε σε μια κοινωνία ψεύτικη, σε έναν απολίτιστο «πολιτισμό» ο οποίος είναι η «αχίλλειος πτέρνα» μας. Μάθαμε να επαινούμε τον ψεύτη και τον κλέφτη, λερωμένοι από το χτες πλέοντας σε μια θάλασσα γεμάτοι αυταπάτες. Με λάθος πρότυπα που ουδέποτε ήταν δικά μας, απλά βρεθήκαν φυτεμένα βαθιά στο υποσυνείδητό μας. Φταίμε τους πάντες και τα πάντα. Με το εαυτό μας θα πρέπει να τα βρούμε, με το εγώ μας. Και εάν αποφασίσουμε κάποτε πως θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι, να γνωρίζουμε ότι είναι στο χέρι μας. Όμως θα πρέπει να κάνουμε θυσίες. Αν δεν θέλουμε να τις κάνουμε απλά δεν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Εδώ δεν φταίνε οι άλλοι αλλά εμείς. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να το βουλώνουμε και να προχωράμε. Ο καθένας ας διαλέξει αυτό που νομίζει ότι του ταιριάζει, όμως δεν δικαιούται να γκρινιάζει διότι η μιζέρια είναι μεταδοτική και στους υπόλοιπους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου