ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΦΙΓΚΥΡΑΝ

 

Πως δημιουργήθηκε η μπάντα;

 

Κ.Κ. Η μπάντα κατά μια έννοια ήταν γραφτό να δημιουργηθεί, από την στιγμή που όλοι οι Φιγκυράν ουσιαστικά αυτό κάναμε ανέκαθεν, δημιουργούσαμε ή συμμετείχαμε σε συγκροτήματα, είναι ένα χούι που δεν κόβεται. Δεν θα πω περί εσωτερικών αναγκών και άλλες τέτοιες παπαριές, απλά δεν κόβεται αν περάσεις τις ''κρίσιμες'' ηλικίες. Καβατζάροντας τα 35-40 άπαξ και είσαι μέσα στο κόλπο, πάει τελείωσε, μένεις με κάποιο τρόπο όποιος και αν είναι αυτός.

Σαν κίνηση ήταν μια φάση που μάλλον θέλαμε να ξεντυθούμε από το αγγλόφωνο, το οργανοπαικτικό και την ''α, τι καλά που βαράνε'' φάση και να πάμε σε πιο επί της ουσίας καταστάσεις, ελληνικό στίχο που από μόνος του απελευθερώνει το τι στυλ παίζεις, μπορείς να κολλήσεις οτιδήποτε πάνω χωρίς να χάνεις σε ταυτότητα. Μια πατροπαράδοτη συνταγή έχει αποδείξει παλαιότερα ότι αυτό μπορεί να γίνει όμορφα και είπαμε να την ακολουθήσουμε.

 

Πως προέκυψε το όνομα ( Φιγκυράν ) του συγκροτήματος;

 

Κ.Κ. Το όνομα προέκυψε από κάτι παλιές official φωτογραφίες ελληνικού κινηματογράφου που σκάλιζα, έγραφε δίπλα τα ονόματα των πρωταγωνιστών που είχαν απεικόνιση στην φωτογραφία, και μαζί με τα ονόματα έσκαγε και ένα ''Φιγκυράν''. Παρανοώντας λοιπόν και πιστεύοντας αρχικά ότι πρόκειται για καλλιτεχνικό όνομα, λέω ρε γαμώτο ποιος είναι αυτός ο ''Φιγκυράν'' που είναι παντού και δεν τον βλέπω, κάνας αντίστοιχος Σπύρος Καλογήρου που δεν ξέρω;

Τελικά παρατηρώντας ότι πρόκειται για διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά, κατάλαβα ότι εννοούν τους κομπάρσους. Τους αποκαλούσαν ''Φιγκυράν'' για να δώσουν καλλιτεχνική υπόσταση και εν είδη πολιτισμένου και καλά τοπίου, ότι δεν τους θεωρούσαν παρακατιανούς δηλαδή, πράγμα που δεν ίσχυε φυσικά. Από όσο γνωρίζω του κλώτσου και του μπάτσου τους είχαν οι περισσότεροι!

Μας έκατσε λοιπόν καλά σαν όνομα και κατάσταση, προφανώς γνωρίζοντας εκ των προτέρων οτι μια ζωή κομπάρσοι θα είμαστε και μουσικά αλλά και γενικότερα. Μάλιστα είχαμε ως αρχική σκέψη να μην μπαίνει ποτέ το όνομα σε αφίσες και τέτοια, τι νόημα έχει άλλωστε να αναγράφονται οι κομπάρσοι. Θέλαμε να μην ξέρει δηλαδή κανείς πότε παίζουμε και που. Τελικά με τις συνεχόμενες επιβλητικές παρουσίες μας στα charts και με τα συμβόλαια των πολυεθνικών να εκλιπαρούν μπροστά στα βρόμικα ξεφτισμένα παπούτσια μας, δυστυχώς αυτό δεν κατέστει δυνατόν, το όνομα φιγουράρει σε όλες τις μαρκίζες...

 

Ποια θα λέγατε ότι είναι η ηχητική κατεύθυνση της μπάντας;

 

Κ.Κ. Έχει βάση το ροκ πανκ (όχι punk rock) μάλλον, με τα νορμάλ υλικά, τύμπανα, κιθαρίτσες, μπάσο και μια δυο φωνούλες, ανάλογα. Τα κομμάτια είναι αρκετά αλλοπρόσαλλα και παρουσιάζουν μικρή ταύτιση μεταξύ τους, ενώ και συνθετικά και σε αντίληψη, απέχουν από το ''Ελληνικό ροκ'', με την παγιωμένη έννοια.

Πάντως η ηχητική κατεύθυνση δεν περιέχει (και δεν θα περιέχει, είναι σίγουρο) το αυτοαποκαλούμενο ''έντεχνο'' και το ''παραδοσιακό'' στοιχείο. Δεν έχω κάτι με το παραδοσιακό που είναι της μοδός, απλά, από εμπειρία, κάθε φορά που το πράγμα πηγαίνει προς τα εκεί αντανακλά κατά βάση ένα πιο χουντικό περιβάλλον, είναι πατριωτικοί που προδίδουν ταμπούρωμα και όχι ψυχοσυναισθηματικοί οι λόγοι που σπρώχνουν την τάση. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, δεν γνωρίζω αν θα ήθελα κι όλας, χαχα...

 

Οι επιρροές σας ως μουσικοί; Κάποιες αγαπημένες μπάντες;

 

Κ.Κ Α, αυτή είναι η ερώτηση που δεν θα ήθελα να μου κάνουν αν ποτέ(!) έδινα συνέντευξη, μαζί με το ''Τι μισείς περισσότερο;'' που η απάντηση είναι copy/paste ''Το Ψέμα'' και έτσι ζούμε ευτυχώς σε μια πεντακάθαρη, αληθινή και χαρισματική κοινωνία...

Μέσα στα χρόνια είναι τόσα τα ακούσματα και ήταν στο παρελθόν και αρκετές οι εποχές κολλημάτων με ένα, διαφορετικό κάθε φορά είδος ας το πούμε, που η μόνη λέξη που μου έρχεται τώρα στο κεφάλι είναι ''Πορδοβούλωμα''.

Όσο για τους Φιγκυράν εικάζω ότι είμαστε κάπου στις παρυφές του μεταβατικού σταδίου που πέρασε το ελληνικό (ροκ) στερέωμα, από την αντίδραση με αγάπη που μεσουρανούσε στα μέσα-τέλη των seventies, στην καθολική απόρριψη του συστήματος μέσα από τις αυτοκαταστροφικές και τις no future τάσεις του πρώτου μισού των 80's. Τάσεις που είναι και σήμερα υπαρκτές, μάλιστα εξώφθαλμα πλέον, έστω και αν το κυριλέ περιτύλιγμα προσπαθεί μάταια να καλύψει και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

 

Με τι θέματα διαπραγματεύονται οι στίχοι σας;

 

Ευτυχώς η δυστυχώς είναι καταγγελτικοί, θέλω να πιστεύω όμως ότι δεν είναι σκέτοι και στεγνά καταγγελτικοί διότι και αυτό καταντάει βαρετό. Ελπίζω ότι υπάρχει και λίγο παραπάνω ζουμάκι δεξιά αριστερά να ''γλιστράει'' που λέμε. Όταν όμως σκας σαν μπάντα με το πρώτο τραγούδι σου στον αέρα να λέγεται ''Καθίκι'' (https://www.youtube.com/watch?v=pcB6Qtl8xUo), δύσκολα μπορώ να το σώσω τώρα και να τάξω στιχουργική τύπου '' Να πετάξουμε μαζί ψηλά χέρι χέρι σε άλλα μέρη'' και τέτοια. Ο κόσμος γουστάρει, πλέον, αποκλειστικά να ξεχαστεί και έχουμε νιώσει μερικές φορές άβολα και εμείς και ο κόσμος σε κάποιες συγκεκριμένες ζωντανές εμφανίσεις με πινγκ πονγκ τύπου ''Άκου τα ρε μαλάκα'' από την μια και ''Χέστε μας τώρα ρε παιδιά'' από την άλλη.

 

Αυτό το καιρό σε τι κατάσταση βρίσκουμε την μπάντα;

 

Κομσί κομσά, το κατά δύναμην. Παίξαμε σχετικά πρόσφατα με τον Μήτσο Πουλικάκο (μάλλον θα μας ρωτήσετε παρακάτω για τον Dr Polikarpov, χεχε) και τους Σπυρόπουλους, και πριν κάποιες μέρες με τα Μωρά και τους Beggars, σε ενα φεστιβάλ στα πλαίσια των γνωστών Πανεβροπαικών (με βήτα και όμικρον) εξορμήσεων που κάνουμε χρόνια τώρα. Τυχερό, Σουφλί, Μεταξάδες και λοιπά, γενικότερα γυρνάμε τον Έβρο συχνά, ως κομπάρσοι φυσικά...

 

Η συνεργασία σας με το Δ. Πουλικάκο στο τραγούδι ''Ας Πάνε Όλα Στραβά πως προέκυψε;

 

Ωπ, νάτη η ερώτηση. Είχαμε παίξει μαζί σε Θεσσαλονίκη και Γιάννενα (απανωτά, δυο μέρες) το 2014, και φέτος που πήγα το κομμάτι στα παιδιά για πρόβα, μου καρφώθηκε οτι έπρεπε να το πει ντε και καλά ο Μήτσος ο Πουλικάκος. Του το έστειλα (που λες) γραμμένο από την πρόβα και παραδόξως έδωσε πράσινο φως. Δεν φαντάζομαι να το πολυσκέφτηκε το θέμα (ευτυχώς δηλαδή), δεν λειτουργεί έτσι σε τέτοια, και το γράψαμε λοιπόν σε στούντιο παρέα. Φανταστείτε ότι σε κάποια φάση στην αρχή της ηχογράφησης μου λέει ''ίσως έπρεπε να πούμε τον Γιαννάκη τον Αγγελάκα να το πει'', τόσο εντυπωσιακά απλά τα βλέπει τα πράγματα.

Σκεπτόμενος την πολύ κοντινή του (και αγαπημένη των Φιγκυράν) Θέκλα, που μου έχει πει ότι ο Μήτσος μας λίγα λέει και πολλά καταλαβαίνει, καταλήγω ότι μάλλον το γούσταρε το ''Ας Πάνε Όλα Στραβά'' '' (https://www.youtube.com/watch?v=_xLKB0CuaGk) ο Μήτσος. Το τι σήμαινε για τους Φιγκυράν αυτή η αποδοχή και η συνεργασία, νομίζω ότι είναι περιττό να το αναφέρω, για να μην λέμε χιλιοειπωμένα πράγματα. Πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει και ένα βίντεο (μην φανταστείτε τίποτε υπερπαραγωγές) για το τραγούδι .

 

Μελλοντικά ποια είναι τα σχέδια της μπάντας;

 

Δεν μπορείς να κάνεις σχέδια. Συγκροτήματα σαν και εμάς, όπως γνωρίζετε πολύ καλά εκεί στην Underground Σκηνή, δεν έχουν κάτι να σχεδιάσουν, απλά παίζουν, βγάζουν τραγούδια και πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν έχει κάποιο νόημα. Που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να το βλέπουν ως απλό χόμπι, επουδενί. Λέω γι' αυτό το Αμερικανικό μοντέλο που κάθε πιτσιρικάς (ή και στέλεχος μεγαλοεταιρείας) έχει γκρούπ για κάνα χρόνο, έτσι για το χαβαλέ του. Δεν λέω ότι είναι κακό φυσικά να παίζουν οι πάντες, αλλά όπως και να έχει τα αποτελέσματα έδειξαν ότι την γνήσια σκηνή αυτά τα κόλπα την πήγαν πίσω. Διότι συγχέεται λανθασμένα το οργανοπαικτικό κομμάτι, που έχει υπεραπλουστευτεί με τους πρακτικούς δασκάλους, με την φιλοσοφία της φάσης, την ουσία της, και εντέλει τον πυρήνα της, που είναι βασικά συστατικά για να φτιάξεις μια μπάντα. Πιο σημαντικά από το παικτικό κομμάτι κατά την ταπεινή μου άποψη.

 

Πως βλέπετε τα πράγματα στην ελληνική σκηνή και τι πιστεύετε ότι θα τη βοηθήσει να ανθίσει περαιτέρω;

 

 

Έχει πρόβλημα ουσιαστικό η σκηνή μας, σαφέστατα. Όπως συμβαίνει συχνά η υπαιτιότητα είναι αμφίδρομη. Από την μια είναι πολύ βραδυφλεγής η άνοδος των ουσιαστικών και καλών πραγμάτων γύρω από τις τέχνες, γνωρίζοντας ότι σε τέτοιες καταστάσεις που ζει η χώρα οι τέχνες συνήθως ακμάζουν και έχουν πνευματική, ουσιαστική, παρεμβατική αλλά και ανακουφιστική συνδρομή. Από την άλλη δεν υπάρχει πια κοινό ούτε στρουκτούρα για να αναπνεύσουν τέτοια πράγματα, ας μην γελιόμαστε. Η σχεδόν μηδενική αλλαγή στα ονόματα που απαρτίζουν τα φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια αποδυκνύει ότι η κατάσταση είναι πολύ ζοφερή. Βέβαια καλά και αληθινά πράγματα έβγαιναν, βγαίνουν, και θα βγαίνουν. Άλλωστε όπως λέει και ο Δημήτρης Πουλικάκος, τα καλύτερα δεν θα τα ακούσουμε ποτέ γιατί δεν βγαίνουν στην επιφάνεια. Το community που κρατούσε πάντα ψηλά την σημαία και μοίραζε οξυγόνο στους μουσικόφιλους και στους fans του indie και του Underground είναι βαθιά λαβωμένο και όμως αρνείται να παραδοθεί. Έτσι λοιπόν βγάζω το καπέλο σε όσους συνεχίζουν, συνεπώς το βγάζω (με υπόκλιση) και σε σας, στο undergroundskini.blogspot.com

 

Οι τελευταίες λέξεις ανήκουν σε εσάς...

 

Νομίζω ότι με τόσα που είπαμε εμείς, σε εσάς ανήκουν οι τελευταίες λέξεις, χεχε, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για το ενδιαφέρον, στο επανιδείν!

 

Εμείς ευχαριστούμε, καλή συνέχεια.