ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ DISENTHRAL

Να ξεκινήσουμε με ένα σύντομο βιογραφικό σας. 

Γεια χαρά στο blog και τους αναγνώστες! Κατά αρχήν συγχαρητήρια για τη προσπάθεια σας και 2ον σας ευχαριστούμε για την συνέντευξη.

Η μπάντα αρχικά σχηματίστηκε το ’14-’15 υπό το όνομα Elysian Dystopia όπου δημοσιεύτηκε το κομμάτι Land Of Greed. Ένα χρόνο μετά, με το τελικό line-up (μέσα από αγγελίες, noiz κλασικά) ξεκινήσαμε να γράφουμε το υλικό που εξελίχθηκε στην 1η μας κυκλοφορία (Anguish Begins). Παράλληλα κάναμε 3 live εμφανίσεις (Silver Dollar Δεκ ’15, Υπόγειο Φεβ ‘16, 8Ball Μάη ‘16) με το όνομα Elysian Dystopia όπου ήδη είχαμε έτοιμα δικά μας 3,4 κομμάτια. Μέχρι πρότινος όλοι είμασταν άγνωστοι μεταξύ μας οπότε η πορεία του σχήματος σήμανε και την ανακάλυψη μεταξύ μας κάτι που έπαιξε ιδιαίτερα εποικοδομητικό ρόλο και στον ήχο του album. Δεν υπήρχε η κλασική θεματική «φίλοι από παλιά» οπότε όλη μας η χημεία εξ αρχής δοκιμάστηκε και έδεσε επί του σκοπού, ο οποίος ήταν να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε μέσα από τη μουσική μας. Η αφοσίωση και το πάθος μας ήταν κάτι πρωτοφανές για όλους μας και αρκετά βοήθησε η εμπειρία που είχαμε σαν μέλη από παλιότερες μπάντες.      

Πώς προέκυψε το όνομα Disenthral του συγκροτήματος;

Προέκυψε από εκτενή και εξαιρετικά αστεία brainstorming. Εκείνη την περίοδο ψάχναμε καινούργιο όνομα και πολλές φορές όταν π.χ. ήμασταν έξω για μπύρα & πίτσα λέγαμε άπειρα ονόματα μέχρι που καταλήξαμε. Σε μια φάση λέγαμε να ονομαστούμε Psycho Yeti :P κακό. Το όνομα μας είναι το ρήμα απελευθερώνω όπου σήμανε την αλλαγή εποχής για την μπάντα αλλά και τον καθένα μας και την αποδέσμευση από το παρελθόν καθώς ανακαλύπταμε και φτιάχναμε κάτι καινούργιο από την αρχή.   

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Οι επιρροές μας είναι δύσκολο να καθοριστούν καθώς ήδη λίγο πολύ όλοι μας έχουμε περάσει διάφορα κύματα και φάσεις όλα αυτά τα χρόνια σαν άνθρωποι και η μουσική μας έχει αλλάξει ανάλογα αλλά ακόμα περισσότερο όταν συγχωνεύσαμε τις ομοιότητες μας και γεφυρώσαμε τις διαφορές μας, γεννήθηκε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Η πιο κλασική προσέγγιση θα έλεγα ήταν οι διασκευές που παίξαμε σε live. Pantera, Mastodon, The Haunted, Testament και γενικότερα ρεύματα του Groove, Thrash, Melodic Death Metal ήχου.  

Με τι θέματα καταπιάνεται στιχουργικά το σχήμα;

Στιχουργικά και σαν συνέχεια του ονόματος DISENTHRAL μιλάμε για «απελευθέρωση» από ιδεολογικούς και κοινωνικούς φραγμούς του κατεστημένου με στόχο την κοινωνική και προσωπική πρόοδο. Περαιτέρω αγγίζονται θεματολογίες γύρω από την πολιτική και κοινωνική διαφθορά, την κοινωνική κατάσταση, τον θάνατο και την ζωή, τις εσωτερικές αναζητήσεις, την μάχη με τον εαυτό κ.α.

Έχετε κυκλοφορήσει μέσα στο 2017 το άλμπουμ με τίτλο Anguish Begins, τι πρέπει να ξέρει κάποιος γι' αυτό;

Το πρώτο πράγμα θα λέγαμε ότι είναι ο συνολικός δυισμός που εκφράζει. Από την ταυτότητα του ήχου ο οποίος είναι ένα κράμα μοντέρνου και old school, νοσταλγικού ήχου. Μια μετάβαση από τον ακραίο/πολεμικό έως τον παρηγορητικό/μελωδικό που κάνει την ακρόαση του δίσκου μια άρτια και ολοκληρωμένη εμπειρία. Μεγάλα συγχαρητήρια αξίζουν στον Στέλιο Κοσλίδη που έδωσε πνοή και ευκρίνεια στο φαινομενικά αντίδιαμετρικo ηχητικό τοπίο του δίσκου. Πραγματικά και στο mix/master αλλά και σαν άνθρωπος μας έβγαλε τον καλύτερο μας εαυτό. Επίσης συνεργαστήκαμε άριστα με τον Δημήτρη Ευγενίδη που επιμελήθηκε το booklet αλλά και το άψογο αποτέλεσμα στο guitar playthrough του False Saviors. To εξώφυλλο είναι από τον Mark Erskine και μια μικρή ιστορία για αυτό. Μετά το Μάιο που κάναμε το release είδα μια ταινία (Τόλης), το Life (2017) όπου αστροναύτες ανακαλύπτουν έναν οργανισμό από τον πλανήτη Άρη και τον ονομάζουν Calvin. Το εξώφυλλο μας λοιπόν – για εμένα - είναι σαν να τοποθετήθηκε μετά το τέλος της ταινίας και να περιγράφει τον τρόμο που ακολουθεί. Το δεύτερο είναι οι συνθήκες κατά την δημιουργία του. Μερικά μέλη φέραμε υλικό στη μπάντα το οποίο είχε γραφτεί πριν 10+ χρόνια επί λυκείου που ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική. Riff και γενικότερα ιδέες με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση που μοιραστήκαμε μεταξύ μας ενώ ήμασταν άγνωστοι. Βρήκαμε τους εαυτούς μας εκτεθειμένους και «γυμνούς» σε φοβίες και βαθύτερες ανησυχίες μας και βρήκαμε υποστήριξη και βοήθεια ο ένας στον άλλον για να τα εκφράσουμε από κοινού στο Anguish Begins.   

Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου για αυτή την δουλειά;

Από τον κοντινό μας κύκλο μέχρι και άτομα που δεν έχουμε ξαναμιλήσει, η ανταπόκριση είναι ότι γουστάρουν φουλ αυτό που ακούνε. Αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία που ναι μεν στοχεύσαμε αλλά δεν περιμέναμε σε τόσο έντονο βαθμό. Επιπλέον εντύπωση μας κάνει που μας ανακαλύπτει κόσμος στο εξωτερικό ενώ δεν προβήκαμε σε κάποια διαφημιστική ενέργεια. Το ίδιο θερμές είναι και οι κριτικές του τύπου και των blogs. 

Ποιο θα είναι το επόμενο μουσικό βήμα για εσάς;

Το επόμενο βήμα θα είναι να ξανά βρεθούμε σαν μπάντα καθώς μετά τον δίσκο ο καθένας απορροφήθηκε σε βιοποριστικά μονοπάτια. Είναι δύσκολο να βρεις άτομα που μοιράζονται το ίδιο πάθος για μουσική, να έχουν χρόνο και να θέλουν να τον κάψουν. Αλλά είναι μακράν πιο δύσκολο και πιο χαοτικό το μετά, το τι πρέπει να κάνεις. Live μετά τον δίσκο δεν κάναμε οπότε – ακόμα και μετά από τόσο καιρό – το 1ο πράμα που θα κάναμε ήταν να επισκεφτούμε διάφορα μέρη σ ’όλη την Ελλάδα που κόσμος θέλει να μας δει και ακούσει. 

Και η μεγαλύτερη προσδοκία σας σχετικά με την μπάντα;

Ήδη κατά την δημιουργία του Anguish Begins το υλικό που γράφαμε ήταν υπερ-αρκετό για έναν δίσκο και όταν είχαμε γράψει και τελειοποιούσαμε τα 10 κομμάτια του Anguish Begins, ετοιμάζαμε και 3,4 για έναν 2ο δίσκο. Πιστεύουμε ότι αυτός ο ακατάπαυστος οργασμός δημιουργίας είναι η επιθετική αιχμή που ωθεί μπροστά τα μουσικά δρώμενα και την underground σκηνή. Ήταν ένα αξέχαστο συναίσθημα του να είμαστε κομμάτι σε αυτή την κίνηση και να έχουμε αυτή την επικοινωνία που μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους. Θα ήταν υπέροχο αν επιστρέψουμε και συνεχίσουμε αυτή την πορεία. 

Η άποψη σας για την underground σκηνή μας ποια είναι, προοδεύει η μένει στάσιμη;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η underground σκηνή είναι άκρως ζωντανή και πάλλεται διαρκώς. Το μη κομφορμιστικό στοιχείο της, η ελευθερία της και το αβίαστο FUCK YOU στα trends και όλους αυτούς που προσπαθούν να καπηλεύσουν τη μουσική με τις όποιες προφάσεις, είναι ζωτικής σημασίας για την εκτίμηση και το σεβασμό σε αυτό που κάνουμε. Περιληπτικά η underground σκηνή, είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που θα θέλανε να είναι. Κάποιοι άνθρωποι είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν, άλλοι περιμένουν να δουν κάτι συγκεκριμένο αλλά πιο ρεαλιστική είναι η οπτική της ρευστότητας. Είτε σαν μουσικοί είτε σαν ακροατές καλούμαστε να «σερφάρουμε» στα εκάστοτε κύματα που έρχονται.  

Υπάρχουν νέα σχήματα στην Ελληνική σκηνή που σας έχουν τραβήξει την προσοχή;

2 σχήματα έχω ξεχωρίσει για τον πρωτοποριακό τους ήχο που είναι εναρμονισμένα με την έννοια της underground σκηνής: GNSN και plebah.

Τέλος θα θέλαμε ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του blog;

Σας ευχόμαστε καλή ακρόαση του Anguish Begins, θα ήταν υπέροχο να μας λέγατε τις όποιες σκέψεις σας για τον δίσκο και για οτιδήποτε γουστάρετε. Συνεχίστε να στηρίζετε την underground σκηνή, love! 

Σας ευχαριστούμε για την συνέντευξη, καλή συνέχεια.